Liniowce były w zasadzie dużymi galeonami i były przeznaczone do walki w szyku liniowym. Aby taktyka ta była skuteczna, wszystkie statki atakujące w takim szyku powonny były być podobnie uzbrojone i mieś podobną prędkość. Aby tego dokonać, w większości flot dokonano podziałów na poszczególne klasy liniowców. Dla przykładu Anglicy podzielili liniowcen a 6 klas, Okres liniowców był okresem dynamicznego rozwoju i wzrostu statków i było to naturalnym dążeniem do zwiększenia zdolności bojowej jednostek miedzy innymi przez zwiększenie liczby dział. Tego typu podejście niosło za sobą inne, charakterystyczne dla tych okrętów, zmiany. XVII w. liniowce były bardzo mocno zdobione, z czasem miało to się zmienić. Przede wszystkim zaczęto rezygnować z kosztownej ornamentyki, która dodatkowo zwiększała wagę statku. Nie zrezygnowano z niej jednak do końca, w wyniku miedzy innymi zabobonów marynarzy oraz aspektów reprezentacyjnych. Zaczęto je natomiast malować, co dobrze widać np. w przypadku brytyjskich liniowców, można mówić nawet o nelsonowskiej kolorystyce, w dużej mierze ustandaryzowanej. To podejście również zostało zaadaptowane do poszycia, które od ok. 1773 roku zaczęto malować zamiast stosowania smoły. Sam kadłub już ma liniową sylwetkę w wyniku podniesienia burt śródokręcia. Skrócono taran, w tej chwili pełnił w zasadzie funkcję podpory rzeźby dziobowej. Do końca XVIII w. na rufie utrzymują się balkony, jednak ze względu na osłabianie konstrukcji w późniejszym czasie zostały definitywnie wyeliminowane. Następnymi krokami w ewolucji było usprawnienie maszynki sterowej, która teraz poruszała sterem dzięki zespołowi przekładni i lin. Poszycie poddawano następnym eksperymentom. Na początku z obronie przed świdrakami poszywano statek dodatkową warstwą klepek. Potem zastąpiono ją obiciem ołowiowym, które jednak nie zdało egzaminu dzięki niesprzyjającemu procesowi elektrolizy. W końcu zdecydowano się na miedziowanie kadłubów, nity stalowe zastąpiono nitami miedziowymi. Dodatkowo dość znacznie podniesiono ławy wantowe, w tej chwili znajdowały się ponad poziomem dział. Sam kadłub najszerszy był na linii wodnej, zwężając się ku górze, zwiększając stateczność jednostki. Zmianie uległo również ożaglowanie - przede wszystkim dodano żagle skośne. Sam bukszpryt został wydłużony o następną stęgę bukszprytu, a nawet o bramstengę, z czasem zrezygnowano z żagla nadbukszprytowego. Bukszpryt zaczął pełnić inną rolę, od niego biegły sztaksle. Wraz z bezanem umożliwiały nawet na obrót statku bez użycia steru. Pojawiają się żagle wytykowe (lize) których zadaniem jest dodatkowe zwiększenie powierzchni żagli rejowych. Następnym wielkim sukcesem było wprowadzenie na dużych jednostkach trójkątnych żagli, zapożyczonych z małych jednostek. Ewolucji uległo również ożaglowanie rufowe. Do tej pory żagiel łaciński znajdujący się na stermaszcie został skrócony o połowę ze względu na fakt, że jego przednia część i tak nie spełniała swoich założeń, zaś reję żagla przymocowano do masztu. Ogólnie rzecz biorąc każde z państw miało swoje indywidualne rozwiązania i tajemnice te były bardzo mocno strzeżone. Dlatego przechwycenie statku przeciwnika było tak cenne. Najbardziej znanym z liniowców tamtej epoki jest niewątpliwie jedyny zachowany liniowiec tej epoki: HMS Victory znajdujący się w Portsmouth i bedący chlubą Anglii i symbolem jej potęgi.