Galeon był długim statkiem o nadbudówkach wyższych na dziobie niż na rufie. Z czasem linie pokładowe wyrównywały się. Nazwa galeon może mieć dwa źródła: galeos z greckiego oznacza :dziób do przebijania" lub z arabskiego - chalion - "wielki statek". Pełnił funkcję zarówno statku jak i okrętu, w tym czasie poza galerami na Morzu Śródziemnym nie potrafiono bowiem budować jeszcze specjalnych jednostek. Dopiero z czasem niektóre z galeonów stały się okrętami i to głównie dzięki altylerii, która była jeszcze bardzo prymitywna. Dzięki usytuowaniu dział pod pokładem można było zwiększyć efektywność siły ognia, a było to możliwe dzięki wynalezieniu furt działowych, które skonstuował jako pierwszy Francuz Descharges na początku XVI w. Dodatkowo obniżono nadbudówki rufowe względem karaki, w zamian zastosowano dwa lub trzy pokłady, z których każdy następny był krótszy od poprzedniego tworząc charakterystyczną schodkową strukturę. Nadbudówka dziobowa, niższa od rufowej została skrócona do stewy, zakończona była długą, poziomą konstrukcją, mającą pełnić funkcję tarana. Pomysł ten nie spełnił swoich oczekiwań i wraz z czasem zaczął pełnić raczej funkcje ozdobne, montowano na nim zdobione galiony. Powstał tam też dodatkowy pokład, zwany pokładzikiem galionowym. Rufę statku zakończoną pawężą zdobiła galeryjka, która z czasem zajęła również boki rufy. Statki reprezentacyjne posiadały nawet dwie lub trzy galerie, jedna nad drugą. Początkowo były zupełnie odkryte, z biegiem czasu oszklono je i całkowicie obudowano. W rogach otwartych galerii montowano wieżyczki strzelnicze, a czasami latarnie. Omasztowanie galeonu składało się z trzech lub czterech masztów. Rzeczą charakterystyczną było to, że bukszpryt do kończ XVI wieku montowano po prawej stronie dziobnicy. Fokmaszt natomiast ustawiano przed samą ścianą nadbudówki dziobowej. W tym typie statku można zaobserwować już budowę masztów członową, zarówno fokmaszt jak i grotmaszt składały się z kolumny, stengi i bramstengi. Znajdowały się na nich trzy maszty rejowe w kształcie trapezowym. Bezan i Bonawentura posiadały po jednym żaglu łacińskim. Bonawenturę daje się zaobserwować głównie w statkach angielskich. W celu rozłożenia siły naciągu stosowano na galeonach u schyłku XVI w. i w XVII wieku promieniste rozgałęzienia końców lin. Dekoracja statków była nadal skromna, kadłub był pociągnięty mieszanką żywicy, oliwy i terpentyny. Jedynie część burt powyżej najwyższej odbojnicy malowana była na jaskrawe kolory w geometryczne, kontrastowe figury. Poza galionem rzeźby i zdobienia były właściwie nieznane.

Zobacz też Galeon Smok w galerii

Na podstawie :"Dawne Żaglowce" Przemysława Smolarka; "Z dziejów żeglugi" Mariana Mickiewicza