- Jesteś tutaj:
-
Start
-
Grupy
-
Era odkryć geograficznych i czasy kolinialne
-
Tytuł
-
Karaka
Karaka
Karaka pojawiła się na morzu śródziemnym w XIV wieku. Nazwa carracca, czyli navis caracca oznacza nawę do przewożenia dużych ładunków. W sumie teoretycznie nie wnosiły nic nowego, nawet przyrównuje się je do północnych holków. Były jednak od nich większe, a było to następstwem faktu, że miały poszycie układane na styk, dzięki czemu mogły osiągnąć dużo większe rozmiary jak statki budowane na zakładkę. Mimo że statki budowane właśnie na zakładkę miały silniejsze kadłuby, nie były w stanie przekroczyć wyporności 300 ton ze względów konstrukcyjnych. W karakach zaszły natomiast zmiany w ożaglowaniu w stosunku do nawpolegające na tym, że pod bukszprytem pojawia się mały, prostokątny żagiel a nad grotem - dużo mniejszy od niego marsel. Posiadały trzy maszty, na dwóch pierwszych były umieszczone żagle rejowe, na trzecim - bezanie - łaciński. Z czasem wprowadzono jeszcze czwarty maszt - bonawenturę. W przypadku karak, tak jak i holków, nadbudówki stanowiły już integralną część kadłuba, gdzie najprawdopodobniej mieściły się pomieszczenia dla załogi, magazyny itp. Kasztel rufowy był niższy od dziobowego. Dodatkowo kasztele straciły typowe np. dla kogi zwieńczenia obronne. Same dziobnice - tylnia i przednia były dość podobne. Karaki podobnie jak wszystkie statki z tego okresu pełniły dwie funkcje - zarówno transportowe jak i wojenne. Stopniowo podobnie do holków zostały uzbrojone w lekkie działa na pokładach i nadbudówkach rufowych. Dodatkowym zabezpieczeniem były sitki abordażowe zawieszane na specjalnych wysięgnikach, których zadaniem było uniemożliwienie dokonania abordażu. W XV wieku trafiły również na morza północne, przykładem tego może być Piotr z Gdańska, wybudowany przez bretońskich szkutników i była chlubą Gdańska.
Na podstawie: "Z dziejów żeglugi" Mariana Mickiewicza; "Dawne żaglowce" Przemysława Smolarka; "Mikroflota" Stanisława Katzera