Relacja pochodzi ze strony DeAgostini. Właścicielem jest wydawnictwo DeAgostini, użycie w całości lub we fragmentach wymaga zgody wydawnictwa DeAgostini.

 

Zeszyt nr 11

Wręgi nr 17 i 18 wkleiłem podobnie jak poprzednie z pomocą kątowników i ścisków. To jedne z ostatnich wręg montowanych na stępce okrętu, więc montaż tych elementów nie powinien  nastręczać większych problemów.

 

Boczne wzmocnienia wręg (P3) będą wklejane na późniejszym etapie dlatego pozostawiam je w bezpiecznym miejscu do czasu aż będą potrzebne.

 

Figurka z lirą.

Kolejne wyzwanie powodujące dreszcze u przeciętnego modelarza (takim siebie określam). Policzyłem sobie, że w instrukcji pokolorowania tej figurki lirka ma 8 strun. Szerokość lirki w miejscu przeznaczonym na struny ok. 1,4 mm. Strun jest 8 i 9 przerw pomiędzy nimi. To znaczy że miejsca na włos pędzelka z farbą mamy ok. 0,07 mm. Moje włosy są grubsze …!

Choć trochę chcę usprawiedliwić kompromitowanie się, które pokazuję w wielokrotnym powiększeniu.

zdjęcia Marek

________________________________________

Zeszyt nr 12

Wręga nr 19 jest przedostatnią stanowiącą o kształcie kadłuba naszego okrętu. Jest jednocześnie ostatnią zamykającą pokład dolny. Oczywiście wkleiłem ją z zachowaniem dotychczasowych „reżimów kątowych”.

 

Dokładność wklejania ostatnich wręg przechodzi bardzo szybko test. Jeśli jest wszystko w porządku montowane, wieńczące pokład dolny elementy (D5) powinny „wskoczyć” i idealnie pasować względem siebie, wręg i stępki jak przysłowiowe klocki bardzo znanej  chyba przez wszystkie dzieci firmy.

 

Następnie przyszła kolej na umocowanie pozostałych nam z poprzedniego numeru wzmocnień wręg (P3).

Ten element prawidłowego kształtu pokazanego w instrukcji niestety nie ma w rzeczywistości. Osobiście poradzę sobie z tym zalewając większą ilością kleju w gnieździe łączącym wręgę i przedłużenie (P4).

 

Wracając do montażu (P3), pewna trudność polega na prawie równoczesnym wsuwaniu elementu w pięć wcięć znajdujących się na kolejnych wręgach  z jednoczesnym podginaniem płaszczyzny poziomej w łuk do góry. Trzeba tą operację wykonać w miarę szybko i dokładnie mieszcząc się w normach czasowych schnięcia kleju. Za poprawnie wykonaną pracę jest nagroda! „Wąsy” wręg mamy od dołu do połowy szkieletu usztywnione, zdystansowane i w wypadku wcześniejszych krzywizn wyprostowane. Myślę że górne odcinki wręg na dalszych etapach prac z modelem będą poddane podobnemu „leczeniu” i stosowanie w tej chwili wszelkiego rodzaju rozpórek i stabilizatorów jest stratą czasu.

 

 

Dekoracja (C21)

Światło naturalne i światło sztuczne pokazują tę samą figurkę prawie jak dwa całkiem inne elementy.

zdjęcia Marek

________________________________________

Zeszyt nr 13

zdjęcia Marek

________________________________________

Zeszyt nr 15

Budowa pawęży.

Etap w porównaniu z poprzednimi technicznie trudny. Aby prawidłowo posklejać poszczególne elementy tak żeby do siebie wzajemnie pasowały trzeba je wyginać, włącznie z takimi, które należy giąć równocześnie w dwóch płaszczyznach.

Najlepiej przed przystąpieniem do prac zasadniczych na kawałkach sklejki pozostałych po wycięciu poszczególnych części wykonać próbę gięcia. Obojętne czym (gąbka, pędzelek, tampon, pod kranem) zmoczyłem zimną wodą obie powierzchnie sklejki. Nie podgrzewałem i nie pozostawiałem w kąpieli wodnej. Po nasiąknięciu ( 5 – 10minut) okazało się, że nie jest źle. Sklejka grubości 2 mm opornie, ale poddaje się naciskom w różnych płaszczyznach, nie pękają zewnętrzne okleiny i co bardzo ważne nie rozwarstwia się.

Mając takie doświadczenie za sobą można jeszcze zrobić eksperyment z klejami. Ponieważ najbardziej komfortowo powinno się kleić póki jeszcze nasz element jest wilgotny, a jest trudność zastosowania ścisków można spróbować czy najwygodniejszy w takiej sytuacji klej CA poradzi sobie z mokrą powierzchnią sklejki.

 

Do sklejenia konstrukcji pawęży użyłem wszystkich trzech rodzajów kleju, o których wcześniej pisałem. Najtrudniej połączyć element (26) z (27). Mała powierzchnia styku, wilgotna część wymagająca gięcia z użyciem dużej siły palców, gdyż żadnym ściskiem nie ma podejścia. Klej CA daje gwarancje, że cała operacja będzie w miarę krótko trwała, a palce mniej boleć!

Tym samym klejem skleiłem element (28) z wręgą (24) i kawałkiem płytki (26). Po zmontowaniu wszystkich części konstrukcji pawęży elementy klejone klejem CA, w większości pod kątem, dla wzmocnienia powierzchni styku zalałem lekko żywicą dwuskładnikową.

 

Zdecydowanym ułatwieniem jest wcześniejsze podgięcie i wysuszenie ścian pawęży (32) i (34). Po ich wcześniejszym zmoczeniu przy pomocy ścisków, kształt nadałem średniej wielkości garnkiem. Wklejenie tych części staje się później łatwiejsze, nie wymaga stosowania siły i z powodzeniem można wtedy zastosować klej do drewna.

 

Przy okazji zilustruję jak przy budowie pawęży pomocna jest lekka, funkcjonalna, niejako mobilna stocznia.  Użycie jej w pozycji pionowej np. rufą do góry bardzo ułatwia w tym wypadku montaż konstrukcji tej części modelu.

 

Element dekoracji odłożyłem do przechowania, gdyż będzie malowany na innym etapie prac przy modelu
_____________________________________________

Zeszyt nr 16

Wklejanie profili dziobowych (2d) nie nastręcza żadnych kłopotów i niejako rekompensuje wyciskający z emocji pot na czole przy montażu elementów wzdłużnych (P5).

 

Emocje związane są z pytaniem czy zbyt mało podgięte (P5) przy montażu wyłamią ramiona wręgi (4), czy też podczas mocnego podginania wzdłużnic sklejka z której są zrobione pęknie.

Oczywistym jest, że elementów wzdłużnych bez zabiegu gięcia „na mokro” wkleić w konstrukcję modelu się nie da. Sklejka z której zostały wycięte jest gruba i sztywna dlatego próba siłowego montażu  (P5) doprowadzi do połamania ramion wręg.

Ze względu na parametry sklejki gięcie „na mokro” jest również utrudnione. Gięciu poddaje się bardzo opornie. Przy zastosowaniu dużego promienia gięcia po zwolnieniu ścisków wraca prawie do pierwotnego kształtu. Zastosowanie zbyt małego promienia powoduje pękanie zewnętrznej okleiny i grozi złamaniem elementu.

Wydaje się, że złotym środkiem jest moczenie części dziobowej elementu w denaturacie ok. 30 minut (dłuższy czas nic nie daje) i gięcie z wielkim „czuciem” na czymś o średnicy 14 – 15 cm. Czas schnięcia nie krótszy niż 12 godzin.

Po takim zabiegu sklejka się na powrót odkształci do mniej więcej wymaganego łuku i po „kosmetycznym” podszlifowaniu bez użycia siły da się wkleić na miejsce opisane w instrukcji.

 

Druga sprawa – wydawało mi się wcześniej że w tych elementach wzdłużnych będą wycięcia na wręgi co spowoduje nie tylko usztywnienie wręg, ale i ustawienie ich ramion we właściwym miejscu. Tak nie jest. Dlatego trzeba dokładnie sprawdzać rozstaw w pionie pomiędzy ramionami wręg, aby jak przyjdzie kolej na pokład górny nie było niespodzianek. Osobiście ułatwiłem sobie te czynności wykonując odpowiednie rozpórki i zakładałem je kolejno podczas wklejania wzdłużnic.

 

Ze względu na trudność montażu wzdłużnic wycięcia na  wsporniki (35 i 36) mogą względem siebie być minimalnie przesunięte (1 – 2 mm). Spowoduje to delikatne „przekoszenie” wsporników względem osi poprzecznej kadłuba. Nie będzie to jednak miało wpływu na położenie innych wsporników na tym poziomie i nie będzie kolidowało podczas następnych prac.

 

Dekoracja (C24)

 

zdjęcia Marek

______________________________________

Zeszyt 17

Etap na którym zamontowałem wzdłużnice (P6 i P7).

 

W porównaniu z pracami wykonywanymi w oparciu o poprzednie dwa zeszyty kolekcji tym razem zadanie łatwe. Jedyne na co trzeba bacznie zwrócić uwagę, to sprawdzenie i ustawienie dystansów pomiędzy ramionami wręg. Gdy te zachowują wymagane odległości klejenie elementów wzdłużnych jest już proste. Oczywiście w wypadku niedopasowania wzdłużnic do wycięć we wręgach należy je delikatnie wyszlifować. To samo dotyczy miejsc w których poszczególne odcinki wzdłużnic się stykają.

Kolejne działo

zdjęcia Marek
________________________________________

Zeszyt nr 18