Olinowanie HMS Victory
: 25 lip 2012, 20:13
Rozpoczynając budowę modelu HMS Victory postanowiłem także opracować na własne potrzeby schematy i opisy olinowania. Mam nadzieję, że przyda mi się to w przyszłości (jeśli dotrę do tego ostatecznego etapu), a innym, którzy są bardziej zaawansowani w pracach nad modelem, pomoże sprawnie wykonać takielunek. W założeniu nie ma to być typowy, ogólny rysunek olinowania, lecz opis przebiegu poszczególnych lin na okręcie.
W tym wątku chciałbym zaprezentować efekty prac nad olinowaniem. Byłoby fajnie, gdyby wszyscy znawcy sznurkologii na Kodze przyłączyli się do tego projektu, poprawiali moje błędy i uzupełniali moje braki edukacyjne, zwłaszcza jeśli chodzi o poprawność polskiego nazewnictwa. Wszelkie merytoryczne sugestie mile widziane.
Wszystkie podane w opisach wielkości (np. długości bloków, średnice lin), zostały określone dla modelu w skali 1:96 , a zatem budujący w innej skali będą niestety musieli to sobie przeliczyć.
Musicie mi jednocześnie wybaczyć jakość rysunków (żaden ze mnie Van Gogh), których większość jest, delikatnie mówiąc, pokraczna. W rysunkach zdecydowanie nie zachowywałem też odpowiedniej skali. Mam jednak nadzieję, że w miarę czytelnie będą one obrazować układ olinowania.
Na początku chciałbym przedstawić poszczególne liny tworzące olinowanie stałe, opisując je według kolejności w jakiej wykonywano to olinowanie na okręcie tj:
1. olinowanie bukszprytu, w pierwszej kolejności gammoning, później watersztagi i wanty
2. olinowanie kolumn masztów (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności wanty później sztagi
3. olinowanie steng masztów (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności stenwanty, dalej stenpaduny a następnie stensztagi
4. olinowanie bramsteng (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności bramstenwanty, dalej bramstenpaduny i bramstensztagi
Tytułem wstępu przedstawiam kilka rysunków obrazujących typowe sposoby łączenia lin, dla lepszego zobrazowania stosowanej w opisach terminologii.( na rysunku poniżej podałem nieprawidłową nazwę - zamiast „odcięty szplajs” powinno być „podwójny szplajs”).
Łącznik cięgłowy bukszprytu (Gammoning)
1) Średnica liny - 0,65 mm
2) Każdy z dwóch łączników jest utworzony z liny przekładanej dziewięciokrotnie na bukszprycie i w otworach stewy.
3) W górnej części łącznik jest zakończony okiem, owija bukszpryt na „siodle” (gammoning fish), przechodzi przez oko i jest „zaciągany”; dalej biegnie w dół do otworu w stewie, z powrotem do góry, w dół do otworu w stewie itd. Na siodle lina łącznika układana jest od rufy w kierunku dziobu, a w otworach stewy odwrotnie – od dziobu do rufy, co tworzy układ lin w kształcie litery „X”.
4) Po ułożeniu 9 zwojów, lina jest jeszcze dwu lub trzykrotnie owijana wokół bukszprytu i mocno zaciągana. Następnie końcówką tej liny, całość łącznika jest przewiązywana siedmio lub dziewięciokrotnie w połowie jego długości; koniec liny mocowany jest do łącznika, w tzw. seizing.
5) Po zamocowaniu wszystkich lin, pomiędzy łącznik a stewę dziobową, powyżej otworów w stewie należy wstawić kliny celem dodatkowego napięcia zwojów tworzących łącznik; kliny należy wstawić po obu stronach stewy.
W tym wątku chciałbym zaprezentować efekty prac nad olinowaniem. Byłoby fajnie, gdyby wszyscy znawcy sznurkologii na Kodze przyłączyli się do tego projektu, poprawiali moje błędy i uzupełniali moje braki edukacyjne, zwłaszcza jeśli chodzi o poprawność polskiego nazewnictwa. Wszelkie merytoryczne sugestie mile widziane.
Wszystkie podane w opisach wielkości (np. długości bloków, średnice lin), zostały określone dla modelu w skali 1:96 , a zatem budujący w innej skali będą niestety musieli to sobie przeliczyć.
Musicie mi jednocześnie wybaczyć jakość rysunków (żaden ze mnie Van Gogh), których większość jest, delikatnie mówiąc, pokraczna. W rysunkach zdecydowanie nie zachowywałem też odpowiedniej skali. Mam jednak nadzieję, że w miarę czytelnie będą one obrazować układ olinowania.
Na początku chciałbym przedstawić poszczególne liny tworzące olinowanie stałe, opisując je według kolejności w jakiej wykonywano to olinowanie na okręcie tj:
1. olinowanie bukszprytu, w pierwszej kolejności gammoning, później watersztagi i wanty
2. olinowanie kolumn masztów (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności wanty później sztagi
3. olinowanie steng masztów (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności stenwanty, dalej stenpaduny a następnie stensztagi
4. olinowanie bramsteng (fok, grot, bezan), w pierwszej kolejności bramstenwanty, dalej bramstenpaduny i bramstensztagi
Tytułem wstępu przedstawiam kilka rysunków obrazujących typowe sposoby łączenia lin, dla lepszego zobrazowania stosowanej w opisach terminologii.( na rysunku poniżej podałem nieprawidłową nazwę - zamiast „odcięty szplajs” powinno być „podwójny szplajs”).
Łącznik cięgłowy bukszprytu (Gammoning)
1) Średnica liny - 0,65 mm
2) Każdy z dwóch łączników jest utworzony z liny przekładanej dziewięciokrotnie na bukszprycie i w otworach stewy.
3) W górnej części łącznik jest zakończony okiem, owija bukszpryt na „siodle” (gammoning fish), przechodzi przez oko i jest „zaciągany”; dalej biegnie w dół do otworu w stewie, z powrotem do góry, w dół do otworu w stewie itd. Na siodle lina łącznika układana jest od rufy w kierunku dziobu, a w otworach stewy odwrotnie – od dziobu do rufy, co tworzy układ lin w kształcie litery „X”.
4) Po ułożeniu 9 zwojów, lina jest jeszcze dwu lub trzykrotnie owijana wokół bukszprytu i mocno zaciągana. Następnie końcówką tej liny, całość łącznika jest przewiązywana siedmio lub dziewięciokrotnie w połowie jego długości; koniec liny mocowany jest do łącznika, w tzw. seizing.
5) Po zamocowaniu wszystkich lin, pomiędzy łącznik a stewę dziobową, powyżej otworów w stewie należy wstawić kliny celem dodatkowego napięcia zwojów tworzących łącznik; kliny należy wstawić po obu stronach stewy.